(Vulpes vulpes)
Lis jest bardzo szeroko rozpowszechnionym psowatym, gdyż można go spotkać w Eurazji, północnej Afryce, Ameryce Północnej, a także Australii, gdzie został wprowadzony przez człowieka. W Polsce jest traktowany jak zwierze zasiedlające praktycznie cały obszar i uważane za pospolite. Ich liczebność szacowana jest od 250 do 350 tys. osobników i zauważa się wzrost, co może być spowodowane spadkiem popytu na skóry, przez co ograniczenie polowań wsród myśliwych oraz masowe zastosowanie szczepionek przez wściekliźnie. U lisów na ogół występuje układ terytorialny. Wielkość rewiru może opiewać od około 1 km kwadratowego do nawet 20 km kwadratowych w zależności od dostępności pokarmu. Wnętrze terytorium, okolice nor, najczęściej używane ścieżki, skrzyżowania dróg, słupki oddziałowe znakowane są moczem. Służy to obronie rewiru i komunikacji międzyosobnicznej.
Lis zaliczany jest do średniej wielkości drapieżników o masie ciało około 6 kg do nawet 10 kg. Samce są większe od samic. Lisy mają smukłą i zgrabna sylwetkę o wydłużonym tułowiu, ostrym pyszczku i puszystym ogonie (kicie) zakończonym białym lub czarnym pękiem włosów (kwiatem).
Sierść jest przeważnie rudawa, a pod spodem biała. uszy i dolne partie kończyn (stawek) – czarne.
Występuje kilka odmian lisów, począwszy od najpopularniejszej tzw. ognówki, spotkać możemy również “żmijkę”, “węglarza” czy “krzyżaka”. Ta ostatnia posiada ciemną smugę wzdłuż grzbietu i poprzeczne ciemne pasy na wysokości barków i miednicy. Znane są również lisy o popielatym zabarwieniu dolnych części ciała, zwane “siwoduszkami” lub “popielami”. U lisów występuje również częściowy lub całkowity albinizm.
Pożywienie lisów jest bardzo zróżnicowane i składa się głównie z drobnych ssaków, zajęcokształtnych i ptaków, a zimą może odżywiać się również padliną. Migrują również na na tereny miejskie i przedmieścia, gdzie żywią się resztkami pożywienia człowieka i odpadki śmietnikowe. Ich zapotrzebowanie na pokarm to około 470 g na dobę. Z racji mniejszego zainteresowania skórami lisów, systematycznie zwiększa się ich populacja, co też uniemożliwia albo bardzo utrudnia odbudowę niskich liczenie populacji zajęcy, kuropatw, bażantów czy cietrzewi.
Ruja (cieczka) ma z reguły miejsce w pierwszej dekadzie lutego. Młode rodzą się po 53-dniowej ciąży, na przełomie marca i kwietnia i w miocie znajduje się od 4 do 6 młodych. Laktacja trwa do miesiąca, ale młode począwszy od wieku 20 dni, zaczynają zjadać pokarm stały dostarczany przez rodziców. Rozpad rodzin i pełne usamodzielnienie się młodych zachodzi jesienią.
Dojrzałość płciową młode osiągają po 10 miesiącach. W dużych liczebnie populacjach, samice mogą przystępować do rozrodu dopiero w wieku 2 lat.
Dotychczas w populacjach polskich dominującym układem socjalnym były rodziny (pary i ich przychówek). Jednak z racji wzrostu zagęszczenia osobników dochodzi do socjalizacji, polegającej na tworzeniu grup złożonych z dominującej pary, samca i samicy, ich tegorocznego potomstwa oraz innych dorosłych samic będących córkami dominującej samicy. W grupach takich z reguły tylko dominująca samica bierze udział w rozrodzie, natomiast jej córki (tzw. pomocnice) w zamian za możliwość pobytu w rewirze matki opiekują się jej potomstwem, dostarczając mu pokarm.
Niektóre lisy dożywają 14 lat, jednak zwykle najstarsze osobniki liczą 4-6 lat.
Są to zwierzęta inteligentne, łatwo kojarzą fakty, są obdarzone dobrą pamięcią, mają doskonale rozwinięte zmysły słuchu i węchu, a także odznaczają się znakomitą koordynacją ruchów. Samce kopią nory lub wykorzystują nory borsuków i królików. Gnieżdżą się w stogach siana i stertach słomy, w skarpach żwirowni, suchych rowach i innych podobnych miejscach. Z nor korzystają zimą i w okresie wychowywania potomstwa. Latem praktycznie przestają korzystać z nor, śpią i odpoczywają na powierzchni.
Lisy są aktywne przez cały dzień, jedynie na terenach o silnej presji łowieckiej, wykazują wyraźnie nocny tryb życia. Długość dobowej wędrówki ocenia się od jednego do nawet 14 km. Charakterystyczne dla lisów są tropy zwane sznurowaniem. Ten sposób poruszania się wybierają zwierzęta polujące na drobne gryzonie.
Naturalnymi wrogami lisów są wilki, rysie i psy, a w przypadku młodych, również duże ptaki drapieżne. Czynnikami ograniczającymi populację, oprócz wścieklizny, mogą być endo- i ektopasożyty, takie jak świerzbowiec czy bąblowiec.
Na lisy polujemy zbiorowo z naganką (pędzenia, ciche pędzenia), indywidualnie na wab, czaty z zasiadki przy norach.
Co stanowi trofeum łowieckie lisa?
Na trofeum łowieckie lisa składa się czaszka. Jest ona w mierzona wzdłuż i wszerz.
| BRĄZOWY | SREBRNY | ZŁOTY |
| 24,00 – 24,49 | 24,50 – 24,99 | 25,00+ |
